Bar-İIan Üniversitesi Siyasi Çalışmalar Departmanı Hekim Öğretim Üyesi Elai Rettig, son aylarda yaşanan pek çok gelişmenin bir İsrail-Türkiye gaz muahedesini finansal olarak daha evvel hiç olmadığı kadar uygulanabilir hale getirdiğini belirterek, “Ancak bölgesel siyasi konular, örneğin tahminen Kıbrıs’ın muahedede bir ölçü iştiraki olması üzere, bu mutabakat kapsamında çözülmeli.” dedi.
Rettig, AA muhabirine, Türkiye ve İsrail ortasındaki mevcut diyalogda güç iş birliğinin ana hususlardan birini oluşturduğunu, bu iş birliğinde asıl potansiyel alanın da İsrail’in Leviathan alanı ile Türkiye ortasında denizin altından bir boru sınırının döşenmesi olduğunu söyledi.
Ortak gaz üretiminde iş birliği ile Doğu Akdeniz’de petrol ve gaz aramasına yönelik daha fazla özel şirketin teşvik edilmesi gerektiğine işaret eden Rettig, “Ancak iki taraf, diyalogun önceliklerinde tam manasıyla anlaşmış değil. Türkiye tarafı, diyaloğun merkezine güç iş birliğini koymaktan ve öbür süregelen siyasi problemlerin daha sonra tartışılmasından yana. İsrail tarafı ise uzun vadeli bağlayıcı rastgele bir güç ticaret mutabakatına varmadan evvel, İsrail ve Türkiye ortasında daha müspet bir siyasi atmosferin oluşturulmasını istiyor. İki taraf da güç ticaretini olumlu ve kıymetli görüyor lakin bu, geçmişteki bağlantıların daha kapsamlı bir tekrar pozisyonlandırılması kapsamında ele alınmalı.” diye konuştu.
Rettig, 2015’te İsrailli gaz şirketleri ile BOTAŞ’ın iki ülke ortasında bir doğal gaz petrol boru çizgisi kurulmasına yönelik olgunlaşmış olan görüşmeler yürüttüğünü, bu görüşmelerin gazın fiyatındaki uyuşmazlıklardan dolayı tıkandığını anımsattı.
GÖRÜŞMELER 7 YIL EVVEL DONDURULMUŞTU
İsrail’de ihraç edilen gazın fiyatının iç piyasada satılandan daha ucuz olamayacağına dair bir kanunun olduğunu vurgulayan Rettig, şöyle devam etti:
“Bu nedenle görüşmeler 7 yıl kadar dondurulmuş oldu. Lakin son aylarda yaşanan pek çok gelişme, bu projeyi evvelkinden daha uygulanabilir hale getirdi ve iki tarafın da tekrar değerlendirmesine neden oluyor. Bu gelişmeler, ABD Dışişleri Bakanlığı Güç Güvenliği Danışmanı Amos Hochstein’ın EastMed projesini ABD’nin artık desteklemediğini açıklaması, Türkiye’nin İran’dan gelen tutarsız gaz ithalatını ikame etmeye yönelik artan gereksinimi -ki son kış mevsiminde güneydoğuda önemli elektrik kesintilerine yol açtı- ve Rusya-Ukrayna savaşı nedeniyle esasen yüksek seyreden doğal gaz fiyatlarının daha da artması. Bu da İsrail gazını Türkiye için daha çıkarlı hale getirdi. Tüm bunlar bir İsrail-Türkiye gaz muahedesini finansal olarak daha evvel hiç olmadığı kadar uygulanabilir hale getiriyor. Fakat bölgesel siyasi konular, örneğin tahminen Kıbrıs’ın mutabakatta bir ölçü iştiraki olması üzere, bu muahede kapsamında çözülmeli.”
“ÜZERİNDE KONUŞTUĞUMUZ ŞEY DAHA ÇOK ‘TAKAS’ ANLAŞMALARI”
Rettig, İsrail’in yıllık ihraç edebileceği gaz ölçüsünün taşıma formuna nazaran değişeceğini, şayet Mısır üzerinden LNG olarak ihraç edilecekse bu ölçünün kısa vadede yalnızca 1-2 milyar metreküp, uzun vadede ise 4-5 milyar metreküp ortasında değişebileceğini anlattı.
İsrail’in yeni bir LNG terminali kurması kelam konusu olursa da yıllık 10 milyar metreküp gazın ihraç edilebileceğini aktaran Rettig, şunları söyledi:
“Ancak, genişliğine bağlı olarak Türkiye’ye bir boru çizgisiyle 10-16 milyar metreküp ortasında ihracat yapılabilir ve bu LNG’den daha ucuz bir gaz olur. Bununla birlikte, Türkiye üzerinden Avrupa’ya rastgele bir İsrail gazının direkt gideceğinden şüpheliyim. Üzerinde konuştuğumuz şey daha çok ‘takas’ muahedeleri. Bu muahedeler, Türkiye’nin güneydoğuda yaşanan arz sorunlarına yönelik İsrail gazı alarak bir dayanak sağlaması ve bunun da Azerbaycan yahut başka kaynaklardan gelen gazın boşa çıkarak Türkiye’de tüketilmesinden fazla Avrupa’ya gönderilmesini içeriyor. Son sonuç, Avrupa için daha fazla gazın olması, yani TANAP boru sınırı üzerinden illa ki ‘İsrail gaz molekülleri’ taşınacak diye bir kural yok. Avrupa için ikisi ortasında bir fark yok. İsrail Türkiye’ye ne kadar çok gaz satarsa, Türkiye de o kadar fazla gazı Avrupa’ya satabilir.”
“TÜRKİYE’Yİ DIŞARIDA BIRAKAN AKDENİZ BORU SINIRI İNŞA ETMEK MÜMKÜN GÖRÜNMÜYOR”
European Neighbourhood Council (ENC) Genel Müdürü Samuel Doveri Vesterbye ise Doğu Akdeniz’de Türkiye ve İsrail ortasındaki güç diyaloğunda beklentinin ve İsrail’in temel önceliğinin, İran gücü yerine Doğu Akdeniz güç kaynaklarının geliştirilmesine öncelik verilmesi olduğunu tabir etti.
İsrail’in kendi münhasır ekonomik bölgesinde Leviathan ve Tamar üzere güzel yapılandırılmış ve işleyen güç rezervine sahip olduğuna dikkati çeken Vesterbye, “Türkiye’yi dışarıda bırakan bir Akdeniz boru çizgisi inşa etmek şu anda mümkün görünmüyor zira ABD bu türlü bir teşebbüsün ne zamanlama ne fiyat ne de çevresel faktörler sebebiyle destekçisi olmadığını açıkça beyan etti.” sözünü kullandı.
Vesterbye, bunun yerine Türkiye’ye potansiyel bir boru sınırı inşa edilmesinin seçenek olarak ortaya çıktığını hatırlatarak, “Ancak o da çok eski bir sorunla karşılaşıyor: Kıbrıs’ın deniz yatağından geçmesi gerekliliği. Bu da boru çizgisinin Kıbrıs’ın dayanağını alması gerektiği manasına geliyor ve öncelikle Türkiye-Yunanistan ve Türkiye-Kıbrıs ortasındaki problemlerin çözülmesi gerektiğine işaret ediyor. Öteki bir seçenek, en azından bir tıp imtiyaz yahut kaynak paylaşımı mutabakatının yapılması gerekiyor.” değerlendirmesinde bulundu.
MASADA İKİ SEÇENEK VAR
Şu anda İsrail’in gazının büyük bir kısmını iç tüketim ve küçük bir kısmını da çok yakınındaki bölgesel komşularına ihraç için ayırdığına işaret eden Vesterbye, şunları kaydetti:
“Eğer tüm rezervler topluca değerlendirilip bu formda ihraç edilirse, Doğu Akdeniz gazının ekonomik ve hacimsel potansiyeli yalnızca yakın komşulara ihraçtan çok daha fazla. İsrail, Kıbrıs yahut Mısır olsun, şayet her bir ülkenin keşfi başka ayrı ihraç edilecek diye düşünülürse, maliyet ve üretim hacmi açısından ihraç kabiliyeti epeyce düşüyor. Bu da Doğu Akdeniz gazının başarısı için neden Mısır, İsrail, Kıbrıs ve Türkiye ortasında düzgün ekonomik ve siyasi alakaların desteklenmesi gerektiğini gösteren değerli bir nokta. Önümüzde yalnızca iki gerçekçi seçenek bulunuyor. Biri Mısır, Kıbrıs ve İsrail gazlarının Türkiye’ye boru çizgisi ile gönderilmesi ve TANAP yahut LNG olarak Avrupa’ya ihraç edilmesi. İkinci bir seçenek de tıpkı keşiflerin Mısır’daki mevcut LNG terminallerine gönderilmesi ve buradan tüm dünyaya ihraç edilmesi.”